Een zwaar auto-ongeval, 21 was ie pas.
Zijn ouders, zijn broer, en zijn vriendin, hun wereld staat op z’n kop.
“Laten we hem voor nu Jan noemen, maar Jan is een schuilnaam, omdat ik de privacy van hem en zijn familie niet wil schenden.”
Overspoelt door verdriet, door vragen over het ongeval, door gemis, zoeken ze troost en steun bij elkaar, bij de familie, bij hun vriendengroep, bij zijn collega’s.
Jan had al zicht op een vaste job in het bedrijf waar hij stage liep, hij was daar een graag geziene collega.
Hij was leergierig, enthousiast en zijn collega’s waren blij met hem.
Zijn overlijden sloeg in als een bom en na enkele uren kwam de vraag:, wat kunnen wij doen voor de familie. Ze wilden iets praktisch doen, maar wat?
Op die manier werd ik, als afscheidsfotograaf, een klein onderdeel van het afscheid en de uitvaart van Jan. Ik heb mooie, liefdevolle, integere en fijne foto’s kunnen maken voor de familie.
Het was heel heftig voor de ouders en broer om de beelden te bekijken, het maakte te veel verdriet los, het gemis kwam keihard binnen.
Maar na enkele weken lukte het stukje bij beetje om de beelden te bekijken, het gemis werd er zeker niet minder om, het verdriet blijft een groot onderdeel van hun leven, maar het ontroert ze ook, omdat de liefde zo voelbaar te zien is.
Ik mocht een mooi album maken voor de familie.
Toen ik het album ging brengen bij de ouders, spraken ze hun dankbaarheid uit naar mij, dat ik die dag er was en dat de foto’s heel integer en liefdevol zijn.
En dat ze me nauwelijks gezien hebben.
Dat zijn voor mij hele fijne complimenten, das mijn job als afscheidsfotograaf, ik gun het de nabestaanden zo.
Hoe mooi is het als de familie kan terugkijken naar mooie, liefdevolle foto’s van Jans afscheid en uitvaart?
Da’s een heel dierbaar en waardevol cadeau toch?